Licht

*there is also an english version of this blog*

Zo nu en dan geef ik licht. Niet omdat ik iets radio-actiefs heb genuttigd. Nee, ik heb tango gedanst. Die gloed blijft dagen of soms nog veel langer om me heen hangen.

Copyright Stefan Wimmer

Een leven zonder dans kan ik me niet voorstellen. Als ik de verhalen hoor zat ik in den prille beginne al op peuterdans. Beetje drentelen rond een levensgrote giraffe op 'Dikkertje Dap'. Schattig was het wel en de basis was gelegd. Er volgden vele dansvormen. Vooral in ballroom dansen was ik behoorlijk fanatiek. Uren heb ik op de dansvloer gestaan om de routines in te trainen. Kilometers gereden om aan de wedstrijden deel te nemen. En toen, met de hoogst haalbare dansklasse in zicht, was het genoeg. De competitie, de nep van haar tot huidskleur, de dure maar o zo gave dansjurken. Klaar. Grote leegte.

Die moest gevuld worden. Zonder het ook maar ergens anders op te baseren dan 'gut feeling' viel de keuze op tango. Argentijnse Tango. Een nieuwe wereld ging open. Vaste passencombinaties werden ingeruild voor improvisatie. Een heel alfabet aan danspassen aaneenrijgen tot woorden en telkens weer andere zinnen. Niet weten wat er gaat komen. Volgen. Voelen. Van één danspartner naar een hele ruimte vol potentiële danspartners. Wauw.

Het duurde niet lang of ik at, dronk, sliep en leefde tango. Oh ja, het werd een ware passie, een totale verslaving. Maar wel een hele fijne. Want waar stap je zomaar met een wildvreemde de dansvloer op en beleef je in elkaars armen - wang tegen wang, zijn lichaam tegen het jouwe - een dans? Als één grote knuffelsessie met je elegante, hooggehakte tangoschoenen aan. In een publieke ruimte, op een volle vloer. Met iedereen die toekijkt.

Over tango valt heel veel te zeggen. Eén ding zal iedere tangodanser beamen: tango gaat diep. Voert naar binnen. En toch, het begint bij de buitenkant. Zonder te oordelen probeer ik uit te vinden met wie het fijn zou zijn om te dansen. Hoe ziet iemand eruit? Hoe danst hij? Hoe is de muzikaliteit? Wat is zijn dansstijl? En dan het ergste van het hele spel: wil hij ook met mij? De traditie schrijft voor oogcontact te maken en elkaar zonder woorden uit te nodigen. Doodeng vind ik dat. Nog steeds na al die jaren. Liever knoop ik een sociaal babbeltje aan en dan komt de vraag vanzelf. Of niet. Dan is het moeilijk om niet afgewezen te voelen. Want misschien is hij te moe of heeft hij een andere goede reden om de vloer niet met mij op te willen gaan. Iedereen heeft het recht om nee te zeggen, ik ook. Al kunnen sommigen wel een cursus in tactvol weigeren gebruiken.

En dan gebeurt het. Ik word gevraagd (of ik vraag heel Europees zelf een man. Zeg, ik blijf niet de hele nacht aan de kant zitten, ik ben hier om te dansen!) en samen lopen we richting de dansvloer. Er ontstaat al een verbinding. Dan nestel ik me in de armen van de ander. Ik sluit mijn ogen en voel, mijn gewicht licht naar hem toegebogen. Ik geef me over aan het moment. Aan hem. Vertrouw erop dat hij me veilig over de vloer zal leiden. De omhelzing - nog voordat we ook maar één danspas hebben gezet - zegt al zoveel. Houdt hij me teder vast of ferm? Zenuwachtig of geroutineerd? Hoe voelt zijn lichaam, zacht of stevig? Breed of smal? Is zijn geur fijn? Kriebelen zijn haren of baard in mijn gezicht?

Hij houdt me vast en we beginnen te bewegen. Zacht, speels, vloeiend, grappig of staccato. Hij initieert en ik volg. We voelen elkaar aan. Stijl, energie, interpretatie van ritme en muzikaliteit. En dan. Eens in de zoveel tijd overkomt het je. Die magische klik met de ander. Alles valt op zijn plek; de muziek is heerlijk, de connectie perfect, de passen vloeien in elkaar over en de andere dansers op de vloer lijken niet meer te bestaan. Je gaat een diepe verbinding aan met elkaar, beweegt als een eenheid over de vloer en bent helemaal en volledig in het nu. Het voert mij naar een diepere essentie van mezelf. Daar kan wat mij betreft geen meditatiesessie tegenop. De muziek stopt en als ik mijn ogen weer open ziet de wereld er een stukje mooier uit. Warmer. De kleuren en alles lijkt intenser. Wat een prachtig intiem moment was dit. Ik glimlach vanuit mijn hart naar mijn tanguero en heb al vele mooie blikken terug mogen ontvangen.

Voor degenen die mij inmiddels kwijt zijn of het maar een kleffe bedoeling vinden; snap ik helemaal. Je moet het meemaken. Oh, en lang niet alle dansen zijn zo hemels. Meestal is het prettig, leuk en fijn. En heel soms is het ronduit saai of voelt het echt niet lekker. Maar die pareltjes, daar doe je het voor. Dat is precies wat tango voor mij zo zalig maakt. Meer, meer, nog eens, nog eens!

Tango is dat en zo oneindig veel meer. Over de hele wereld heb ik vrienden gemaakt en samen delen we dezelfde passie. Vele mooie plekken heb ik gezien en op geweldige plaatsen gedanst. Ik heb de sensualiteit van mijn lichaam ontdekt en daardoor preutsheid achter me gelaten. Iedere keer weer geniet ik van het dansen en het kijken ernaar. En telkens als ik naar een salon ga, de muziek hoor en de typische tango sfeer binnen stap - waar op de wereld dan ook - dan weet ik het. Ik ben thuis. En geef de komende dagen licht.