donderdag 21 juli 2016

Hoe je van je kinderen kunt leren om van jezelf te houden

Ik zie je staan. In je roze jasje half weggeregend door een plotseling omslaan van het weer. Jouw kleine handje in dat van de juf naast je. Of ik je eerder op kon komen halen uit het bos. Iedereen was al aan het vertrekken. Veel te snel ben ik er naartoe gereden. Zou je het al weten?



Als je me ziet klaart je gezichtje op. Terwijl ik je in alle nattigheid knuffel is daar gelijk de vraag waarvan ik al een uur spanning in mijn lijf voel. Ja, je hebt je speelafspraak voor die middag zien vertrekken naar haar eigen huis. En nu snap je er helemaal niets meer van. Bittere tranen van teleurstelling rollen over je wangen. Ik voel een steek in mijn moederhart maar ook in mijn kleine meisjes hart. Want ik ken je pijn maar al te goed.

Afspraak met mezelf 

 

Ferm herinner ik mezelf aan mijn voorgenomen intenties. De teleurstelling mag er zijn, het verdriet dat meekomt ook. Ja zelfs het niet in de auto willen stappen en in de stromende regen blijven staan bokken naast de auto. Met mijn meest liefdevolle houding troost ik jou, toon begrip, laat je zijn en ga zelf alvast met mijn inmiddels natte kleren in de auto zitten. Rustig wachtend tot je besluit dat droog in de auto toch wel fijner is.

Als je in de auto bent geklommen en nijdig je modderige kleuterlaarzen uit schopt, hoor ik mezelf ineens voorstellen om een andere speelafspraak voor je te regelen. Met wie je graag zou willen? Ik zet alles op alles om het te regelen voor je en 20 minuten later staan we op het schoolplein. Zo. Voor elkaar. Iedereen weer gelukkig.

 

De redder in nood

 

‘Mama?’ Je trekt me aan mijn hand naar beneden en verklaart met een heel klein stemmetje dat je niet meer wil afspreken. Wat? Al die moeite en dan wil je niet? Nee. Je wil niet. Totale frustratie bekruipt me en ik ben geloof ik niet de gezelligste moeder ter wereld als we samen naar huis rijden. Tot ik me een dag later realiseer dat ik aan het redderen en beschermen ben geslagen om jouw pijn te dragen. Ik zie jou en tegelijkertijd zie ik mezelf als negenjarig meisje in die schoolbus.

Jij laat me zien dat ik jou je eigen ongemak of pijn mag laten dragen. Hoe klein je ook bent. Zodat jij je eigen lessen kan leren, waarvoor je hier op aarde bent. Zodat je voelt dat je zelf de kracht in je hebt om daar weer uit te komen. Wat jij me leert is dat ik eerst de geraaktheid van mijn eigen innerlijke meisje recht in de ogen mag kijken voordat ik er voor jou kan zijn. Mooi en moeilijk tegelijkertijd.

 

 Liefde groeit door het te delen

 

‘Lieverd? Ik wil graag iets tegen je zeggen.’ Ik trek je op mijn schoot en jouw heldere blauwe ogen lichtten op als ik je vertel hoe het me spijt dat ik zo reageerde die ene middag. ‘Het is oké mama’ zeg je met je wijze vierjarige blik en zo blijven we nog even zitten. Gelukkig is het nooit te laat om sorry te zeggen. En ik weet hoe die zachte mildheid voelt bij het vergeven van mezelf. Hoeveel liefde ik daarmee op gang breng binnen in mij en stromend naar buiten toe. Dank je wel lieve schat. Voor deze prachtige spiegel en wijze les.


In mijn praktijk 'Puur op gevoel' en in mijn workshops begeleid ik mensen die minder ‘in het hoofd willen zitten’ en contact willen maken met het gevoel. Dat werkt heel bevrijdend en zorgt voor inzichten en beweging. Wil je meer weten? Neem dan contact met mij op voor een intakegesprek.

Wil je een berichtje ontvangen als er een nieuw artikel verschijnt? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten